Περιγραφή του αξιοθέατου
Το Jam Minaret είναι μέρος της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, που βρίσκεται στην απομακρυσμένη και απρόσιτη περιοχή Shahrak της επαρχίας Ghor, στις όχθες του ποταμού Χάρι.
Ο μιναρές 62 μέτρων χτίστηκε γύρω στο 1190. Είναι φτιαγμένο από ελαφρύ τούβλο και φημίζεται για την περίτεχνη τοιχοποιία και τα διακοσμημένα με τζάμια πλακάκια, που αποτελούνται από εναλλασσόμενες λωρίδες επιγραφών Kufi και Naskhi, σχέδια και σουρά από το Κοράνι. Στο εσωτερικό, διατηρήθηκε μια καταπληκτική διπλή σπειροειδή σκάλα, άγνωστη στην Ευρώπη μέχρι την Αναγέννηση. Ο κυκλικός μιναρές στηρίζεται σε οκταγωνική βάση, είχε δύο ξύλινα μπαλκόνια και ένα φανάρι στην κορυφή.
Ο Jam Minaret ανήκει σε μια ομάδα 60 μιναρέδων και πύργων που ανεγέρθηκαν μεταξύ του 11ου και του 13ου αιώνα στην Κεντρική Ασία, το Ιράν και το Αφγανιστάν. Υποτίθεται ότι τα θρησκευτικά κτίρια ανεγέρθηκαν για να τιμήσουν τη νίκη του Ισλάμ και η λειτουργία των πύργων ήταν ρολόι και προσανατολισμός στο έδαφος. Το γύρω αρχαιολογικό τοπίο αποτελείται από τα ερείπια ενός παλατιού, ενός φρουρίου, ενός κλιβάνου αγγειοπλαστικής και ενός νεκροταφείου.
Ο μιναρές Τζαμ βρίσκεται πιθανότατα στη θέση της πρωτεύουσας των Γκουρίδων, της πόλης Φιρουζκούχ. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο μιναρές ήταν προσαρτημένος στο τζαμί της Παρασκευής, το οποίο καταστράφηκε κατά τη διάρκεια σοβαρών πλημμυρών ακόμη και πριν από την πολιορκία των Μογγόλων στις αρχές του 13ου αιώνα.
Η δομή είναι ελάχιστα γνωστή εκτός της χώρας και δεν έχει τύχει ιδιαίτερης προσοχής από ξένους τουρίστες. Παρ 'όλα αυτά, ο Πρόεδρος Ashraf Ghani έχει δείξει ενδιαφέρον για τη διατήρηση της πολιτιστικής ζωής του Αφγανιστάν και συνεργάζεται με το Γραφείο της UNESCO στην Καμπούλ. Η ομάδα της UNESCO το 2002 και το 2003 απέτρεψε την πλήρη καταστροφή του πολιτιστικού μνημείου με την κατασκευή ενός νέου φέροντος τοίχου, αλλά το γραφείο στην Καμπούλ δεν έχει ακόμη ένα σαφές σχέδιο για τη διατήρησή του.
Από το 2013, ο μιναρές βρίσκεται στον κατάλογο των παγκόσμιων χώρων πολιτιστικής κληρονομιάς, στους οποίους υπάρχει σοβαρή απειλή καταστροφής λόγω της διάβρωσης, αλλά δεν πραγματοποιούνται ενεργά έργα διατήρησης.
