Ποιος έχει δει ποτέ Albert Saccardi; Ή ακόμα καλύτερα, υπάρχει πραγματικά, και αν ναι, ποιος είναι ο Albert Saccardi; Το μόνο που ξέρουμε για αυτόν είναι ότι ως deus ex machina δρα στη σκιά και καθοδηγεί τις πράξεις των τεσσάρων παλαδίνων, απεσταλμένων ή «εγγονών» του που ονομάζονται Laboratorio Saccardi, και που ανταποκρίνονται σε κάθε του έκκληση ακριβώς όπως οι τρεις ηρωίδες της τηλεοπτικής εκπομπής "Charlie's Angels", τόσο δημοφιλείς στη δεκαετία του '80, που κατά ειρωνικό τρόπο (αλλά όχι πολύ…) θέλαμε να θυμίσουμε στον τίτλο αυτού του άρθρου.
Οι τέσσερις - Vincenzo Profeta, Marco Barone, Giuseppe (Pino) Borgia και Toti Folisi, γεννημένοι μεταξύ '77 και '79 - δεν αντιμετωπίζουν απαγωγείς και διακινητές με ευκινησία και μεταμφιέσεις όπως οι προαναφερθείσες τηλεοπτικές ηρωίδες, αλλά «Γράφουν, ζωγραφίζουν, φωτογραφίζουν, κινηματογραφούν και ζωγραφίζουν πολύ, καταναγκαστικά, πράγματι δεν σκέφτονται τίποτε άλλο», όπως διαβάζουμε στο φύλλο παρουσίασης της έκθεσής τους, που μπορείτε να επισκεφτείτε μέχρι τον Ιανουάριο του 2004 στο Francescopantaleone arteContemporanea γκαλερί (μέσω Garraffello, 25, ανοιχτό τις Πέμπτες από τις 4 έως τις 8 μ.μ., τις υπόλοιπες μέρες κατόπιν ραντεβού, τηλέφωνο 091.332482-326393). Επειδή ο μπαμπάς Saccardi δεν θέλει να κάνει τίποτα με την τέχνη και οι τέσσερις δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά προσπαθούν να το αποδείξουν, περνώντας από το ένα εκφραστικό είδος στο άλλο με ασέβεια και αναιδή βεβήλωση, κοροϊδεύοντας τα ιερά τέρατα της ιστορίας της τέχνης, από τον Πικάσο μέχρι τον Βαν Γκογκ, που γίνονται χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων στους καμβάδες τους με ένα σκόπιμα απλοποιημένο τιμολόγιο και παιδικά σημάδια, μαριονέτες που παλεύουν με ποδοσφαιρικούς αγώνες ή αστείες καταστάσεις, συνοδευόμενες από βασικούς τίτλους στις αλλοτριωτικές ενώσεις που έβαλαν. Τίποτα δεν είναι άθικτο και όλα υπόκεινται σε πειράγματα, από τις νεκρές φύσεις του Τζόρτζιο Μοράντι, που συνδέονται με το χαμογελαστό και εθνικολαϊκό πρόσωπο του Τζιάνι Μοράντι, μέχρι τις Χωρικές Έννοιες του Λούτσιο Φοντάτα, του οποίου οι διάσημες περικοπές στους καμβάδες είναι ραμμένες με κορδόνια. πάνινα παπούτσια για να γίνουν Concepts Connected, ή στα έργα του Burri, τα οποία διατηρούν μόνο την υπενθύμιση του άτυπου κύριου του ονόματος, που ανακαλείται από δύο ραβδιά βουτύρου που ξεχωρίζουν στην εικόνα.
Μαζί με τους καμβάδες, ένα αστείο βίντεο που πειράζει τη φιγούρα του «εμπνευσμένου» και λαμπρού καλλιτέχνη, μια παρωδία του τίποτα και μπανάλ σε ασπρόμαυρο, που καταλαμβάνει τις βωβές ταινίες της δεκαετίας του 1920, στη μουσική γρήγορα, στα γραπτά, στις εικόνες που 'γρατσουνιές' από τον χρόνο (ίσως λίγο υπερβολικά…). Προσοχή όμως μην τους αποκαλείτε ντανταϊστές!! Οι τελευταίοι αντιπροσωπεύουν έναν «μύθο», και όπως όλοι οι μύθοι για τους Saccardis πρέπει να καταρρίπτονται. Ακόμα κι αν είναι ακριβώς ο συνδιασμός με την επιθυμία να σπάσει, η ακατάσχετη, προκλητική ενέργεια και ο απόλυτος μηδενισμός των μεγάλων πρωτοποριών των αρχών του εικοστού αιώνα που γεννήθηκαν γύρω από το καμπαρέ Voltaire της Ζυρίχης το 1916 που εντυπωσίασαν ευνοϊκά τη διεθνή κριτική επιτροπή. της πέμπτης έκδοσης της επίδειξης The Genius of Palermo.
Ανοιχτά στούντιο καλλιτεχνών, τα οποία στις 28 Σεπτεμβρίου απένειμαν στους τέσσερις το βραβείο Banco di Sicilia Foundation, μια υποτροφία που θα επενδυθεί στην εκπαίδευση και τη δημιουργική τους ανάπτυξη.«Θα καταφέρει ο Albert Saccardi να μην τον πιάσει η τέχνη και να μην γίνει ποτέ καλλιτέχνης;», αναρωτιέται κανείς στην παρουσίαση της έκθεσης. Δεν μπορούμε να πούμε για αυτόν, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε μια υπόθεση για τα τέσσερα ακαταμάχητα θέματα του Εργαστηρίου του, πιστεύοντας ότι βρίσκονται στο σωστό δρόμο και είμαστε περίεργοι να δούμε πώς θα τελειώσει… Προς το παρόν, ας τα αφήσουμε και αφήστε μας να διασκεδάσουμε …
